Op ZONDAG 28/05/23, stonden er 12 bands geprogrammeerd: THE WATERBOYS (23:15) – SUGARAY RAYFORD (22:05) – BEN L’ONCLE SOUL (20:55) – THE DEVON ALLMAN PROJECT (19:45) – LUKA BLOOM (18:35) – ROBER JOHN & THE WRECK (17:30) – ERIC STECKEL (16:35) – BRIAN TEMPLETON BAND (15:45) – CAM COLE (14:55) – DOGHOUSE SAM & HIS MAGNATONES (14:15) – G-ROOTS GOSPELKOOR (13:35) en MALVIN MOSKALETZ ft. STEVEN DE BRUYN (13:00) gepland. Over de 12 optredens, hieronder de nodige overpeinzingen…

Singer-songwriter Nico Goethals (Gent, 1973) treedt nog niet zo lang op onder zijn alias, MALVIN MOSKALEZ. Hij is voor velen de vreemde eend in de Blues Peer-bijt. Onterecht! Achter zijn artiestennaam schuilt een aangrijpend, persoonlijk verhaal: "Mijn grootmoeder, Malvina Tweckhuizen baatte een gezellig volkscafé uit in Gent. Haar bruisende leven stond in schril contrast met het leven van mijn grootmoeder aan moederskant, Tatjana Moskalez, een Russisch-Oekraïense die na twee wereldoorlogen in België belandde. De dualiteit van plezier en pijn -Moskalez werd bijna twintig jaar geleden met zijn motorfiets aangereden door een dronken chauffeur en verloor daarbij een onderbeen- is iets waar ik ook mee leef. De naam Malvin Moskalez is een eerbetoon aan mijn roots, aan twee vrouwen zonder wie ik hier vandaag niet zou staan…". Moskalez’ éérste single en debuut album werden geproducet door STEVEN DE BRUYN, die er hier in Peer ook bij was. Mijn Rootstime collega Dani Heyvaert schreef over hun optreden het volgende verslag: “Kent u dat gevoel van “kippenvel bij ongeveer 28 graden? Wel, dàt was precies wat de onverwacht talrijk vroeg opgekomen aanwezigen op zondag te verwerken kregen. Voor aanvang vertrouwde de Gentse songschrijver ons toe dat hij er absoluut niet gerust op was: hij zag almaar droombeelden van een lege tent en totaal geen interesse bij de enkelingen die er toch zouden zijn. Nou, dat zag er, na zijn optreden van een half uurtje, behoorlijk anders uit. Malvin had, samen met kompaan en producer van de heerlijke debuutplaat “For The Beauty Kept Inside” -die quasi helemaal gespeeld werd- Steven de Bruijn een set neergezet die vanaf de eerste noten -die grommende mondharmonica!!!!- werkelijk iedereen bij de lurven vatte. Je zag in het publiek veel mensen naar elkaar kijken met zo’n blik van “wat is dat hier?” en gezichtsuitdrukkingen produceren, die overduidelijk illustreerden dat mensen erg “gepakt” waren en dus aangenaam verrast. Wie de plaat een beetje kende, stond toch nog behoorlijk paf, vanwege de ongelooflijke présence van Malvin, die compleet “in the zone” zat en die zijn concert opbouwde als een verzengende trip. Die kwam over, dat konden we met eigen ogen vaststellen: het applaus was meer dan hartverwarmend en bij de laatste song, een nieuweling, opgedragen aan overleden makker Jonathan, hielden velen het niet droog. Ook de ogen van Malvin stonden waterig, maar dat valt volledig te begrijpen: hij kwam, zag en deelde een winnende mokerslag uit aan een publiek dat hem vooraf niet kende, maar nadien wel op handen droeg. Op Wimbledon zou men dan zeggen: “game, set and match”, op Blues Peer werd dat eerder…: kent u dat gevoel van “kippenvel bij ongeveer 28 graden?”. Wat ons betreft, kon de zondag niet mooier beginnen: een mens krijgt namelijk graag op tijd en stond gelijk…. We hopen overigens ook dat Nico later zijn GSM teruggekregen heeft…“.

Dat de derde dag van Blues Peer een zondag en gebedsdag is, werd door het Nederlandse G-ROOTS GOSPEL koor als dag dat er moet gevierd en gezongen worden, met enthousiast gezang in de verf gezet. Dit uitbundig gospel koor zag in 2002 het licht als drie black gospel solisten een zanggroep vormden. Momenteel bestaat de groep uit 15 zangers en zangeressen met een eigen band.

Met de veelzijdige contrabassist/bassist en sessiemuzikant Jacques Chelidonis aka Jack(y) “Fire” O Roonie (The Wild Ones, Domino’s, 3 Lost Maniacs, Seatsniffers, Ronnie Dawson, Wanda Jackson, Chuck Berry…) én de “Beste Drummer NL 2010” Franky Gomez (Elmore D & the James, TB4Q, Les Djinns), richtte Wouter Celis -als opvolger van zijn eerdere band, de Rhythm Bombs- in 2011, DOGHOUSE SAM and HIS MAGNATONES op om “altijd groot te willen klinken”. Jarenlang waren ze een vaste waarde, na enkele jaren niets en nadat O Roonie naar Amerika verhuisde, werd recent Martin Ubaghs de contrabassist van de Magnatones, die dit jaar opnieuw meer willen gaan toeren en die willen gaan werken aan een nieuw album. JA!, Doghouse Sam and His Magnatones zijn anno 2023 opnieuw “alive and kickin’” en dat maakten ze in Peer tijdens een 40 minuten durende party, snel duidelijk. Wouter demonstreerde als een deskundige zijn gitaar-kunnen op elektrische, slide en driesnarige Kellog’s corn flakes-blik gitaar, Martin had aan twee vingers genoeg om alles uit zijn staande bas te plukken en dat Franky nog steeds een van de beste drummers in de Benelux is, was na een solo dat uitliep, méér dan duidelijk. Wij onthielden van zijn playlist: “Lot’s to Do & Little Time”, “Knock Knock”, “Step It Up & Go” en (nog niet binnen de tijd) “Ain’t Got Time”.    

CAM COLE is niet “zomaar” een sociale media fenomeen met miljoenen likes en duimpjes en duizenden volgers, maar ook een opvallende, wat excentrieke zanger, songwriter en new age-reiziger uit Camden (Londen), die als one-man band optreedt. Zijn muziek is beïnvloed door folk, Delta blues, Grunge en R’n’R. Zijn foot drum werd speciaal voor hem ontworpen door ene Pete Farmer (Farmer Foot Drums), die akoestische draagbare drums op maat bouwt. De artiesten die Cole inspireren zijn o.a. Kyuss, Led Zeppelin, Nickelback, The White Stripes en Blind Faith. In 2019 verscheen ‘I See’, het langverwachte debuutalbum en zijn jongste ep ‘Truth Be Told’ (2022) zal fans van vuile rock bekoren, gezien gemasterd door Brian Lucey (The Black Keys). Cole knipoogt daarbij vanuit de Mississippi Delta naar White Stripes en zelfs naar Rage Against the Machine en deed dat tijdens zijn optreden in Peer opnieuw. Hij bracht al zittend op een met een valies gebouwde toren, met behulp van zijn foot drum en gitaar, “real time live music”. Van zijn hypnotiserende psychedelische slide rock onthielden we de volgende nummers: “Lonely” en “It Doens’t Have to Be”.

Nog een bekende is de BRIAN TEMPLETON BLUES BAND, want hij stond hier in 1995 al met The Radio Kings. Brian Templeton heeft als zanger, songwriter en mondharmonicaspeler de blues in zijn DNA. Hij is waarschijnlijk het best gekend om zijn werk met The Radio Kings en als frontman/mondharmonicaspeler van The Delta Generators (die we nog maar net tijdens Moulin Blues in Ospel konden meemaken). Occasioneel speelt Templeton, om een meer eclectische kijk op het blues genre te krijgen, met The Proven Ones. De band bestaat verder uit Kid Ramos op gitaar, Jimi Bott op drums, Willie J Campbell op bas en Anthony Geraci op keyboards. Zij namen in 2018 ‘Wild Again’ en in 2020 ‘You Ain’t Done’ op. Dank zij de Europese topmuzikanten Umberto Porcaro (IT, gitaar), Bird Steven(NL, bass) en onze eigenste Nico Vanhove (BE, drums) zal het feestje snel op kruissnelheid komen. Van zijn vader vernam ik dat Nico al voor de 7de keer in een andere band in Peer speelt. Brian droeg “Sugar Girl” op aan zijn vrouw Christine die hij met zijn kinderen moest achterlaten in Boston. Van de overige nummers op zijn playlist onthield ik nog: “I Know You Know”, Howlin’ Wolf’s “Smokestack Lightnin’”, “No More” en “Shame Shame”.

Wie stond als jongste gitarist op het podium met John Mayall & the Bluesbreakers én mocht meteen met hen de studio in voor de opnames van hun album ‘Road Dogs’ (2005)? Wie bracht er al een eigen custom signature amp uit? Het antwoord is, de volgende 33-jarige artiest die al klaar stond in de Uptown: ERIC STECKEL. Hij is een Amerikaanse blues/rock zanger, gitarist, songwriter en producer. Tot op heden heeft Steckel 12 albums uitgebracht en toerde hij wereldwijd om het podium te delen met o.a. Steve Vai, Gregg Allman, Johnny Winter, Ray Charles, Larry Carlton, Robben Ford en anderen. Op zijn meest recente en ook meest succesvolle album ‘Polyphonic Prayer’ (2018) bespeelde hij bijna elk instrument. Al vanaf de opener leek het, door het geluid van al de gitaren die overdreven luid uit de boxen rolden, dat je op Graspop had kunnen zijn. Van zijn overdonderende muziek onthield ik: “(Back in) Tennessee”, “Take My Love to Town” en “Waiting for the Bus”.   

Een band die hier altijd al veel steun vond en die België jaren geleden als springplank gebruikte om in Europa te kunnen doorbreken is ROBERT JON & THE WRECK. Robert Jon (Burrison) groeide op in Cerritos, in het Zuiden van Californië. De oude lp’s met gospelmuziek van zijn vader bepaalden sterk zijn toekomst als muzikant. Op de middelbare school begon Jon zijn eerste nummers te schrijven. Later, op de universiteit in Glendora, ontmoette hij drummer Andrew Espantman en Wong. Als trio jamden ze regelmatig samen en ontmoetten ze toetsenist/zanger Steve Maggiora en nog later vervoegde gitarist Kristopher Butcher hen. Hun muzikale reis begon in februari 2011 met hun debuutalbum ‘Fire Started’, een blues/rock album met country en classic rock invloeden. Ondertussen traden ze ook al op in andere Europa landen en tijdens grote festivals. Hun meest recente studioalbum ‘Shine a Light On Me Brother’ kreeg wereldwijde bijval én Joe Bonamassa nam hen pas nog mee op cruise. Gezellig toch om bekende Southern rockers (Robert Jon, Henry 'James' Schneekluth - lead gitaar, Andrew Espantman - drums, Warren Murrel – bass & Jake Abernathie: keys) in Peer te ontmoeten! Jon kwam, zag en overwon in Peer met o.a. “Do You Remember Me”, “Oh Miss Carolina”, “Shine a Light On Me Brother” en de nieuwe single “Bring Me Back Home Again”.

De naam “Luka” is afkomstig van de gelijknamige hit van Suzanne Vega uit 1987 en “Bloom” is de achternaam van de hoofdpersoon uit het boek “Ulysses” van James Joyce. Barry Moore, een Ierse singer-songwriter, combineerde beide voor zijn artiestennaam, LUKA BLOOM. Onder zijn eigen naam Barry Moore heeft Bloom eind jaren zeventig, begin jaren tachtig drie albums uitgebracht, waarbij hij een typisch eigen geluid wist te creëren door een zekere tokkeltechniek. In 1979 werd er tendinitis geconstateerd bij Bloom. Hierdoor kon hij zijn tokkeltechniek niet meer naar behoren uitvoeren en is hij overgegaan op een andere manier van spelen. Dit heeft geleid tot de unieke “Luka-sound”, die de grootste hits Bloom kenmerkt. Zijn 10 jaar oudere broer Christy Moore (1945) is eveneens een bekende singer-songwriter. Luka was vorig jaar al vijftig jaar aan de slag als singer-songwriter en dat was dan ook de aanleiding om in de voorbije zomer 50 songs opnieuw op te nemen, die hij in de loop van die vijftig jaar schreef. De driedubbele plaat en het concert dragen dezelfde titel: ‘Wave Up to the Shore’. Impressionant en achteraf gezien terecht, was de opstelling op het podium voor de set van Luka Bloom. Bloemen, aan wie bloemen toekomt, want respect voor één man en zijn gitaar, die de Uptown zo snel stil kreeg, met o.a.: “The Beauty of Everyday Things”, “You Couldn't Have Come at a Better Time” en de meezinger “The Fertile Rock”.

Peer heeft al veel langer iets met de familie Allman, één van de twee grote families die in Amerika, in de Zuidelijke staten, de klank van de blues en blues/rock, zoals wij die hier graag horen, bepaald hebben: de Allman familie en de Neville familie. Het is dus niet ongewoon dat THE DEVON ALLMAN PROJECT aan de affiche (ze vervangen Samantha Fish) werd toegevoegd. Gitarist Devon Allman is de zoon van Gregg Allman en neef van Cyril Neville, één van de vijf Neville Brothers. Er is nauwelijks een gitarist te vinden, waarmee Devon nog niét het podium deelde. De passage van de Royal Southern Brotherhood in Peer ligt bij velen nog heel vers in het geheugen. Of Devon nu met zijn eigen project op stap gaat of met de Allman-Betts Band of Honey Tribe toert, telkens zijn de concerten simpelweg feestjes, waarbij de songs van de familie nog steeds vaste prik op de playlist zijn. Wij onthielden van “the best man in town today”: “Fired Up!” (een nummer van de Royal Southern Brotherhood), de instrumental “Sahara”, “All Be Around”, een XL-versie van “Dreams” en “Down to the River”. Of samengevat: een gezellige aanstekelijke mix van Southern Rock met Lationo franjes

BEN L’ONCLE SOUL, geboren als Benjamin Duterde, is een 35-jarige Franse soulzanger. Na zijn diploma in de beaux-arts behaald te hebben, begon hij in 2004 aan zijn zangcarrière als lid van de gospelgroep Fitiavana. In 2008 werd hij ontdekt via internet door Motown France en tekende hij daar een contract. Zijn debuutplaat, met covers van Gnarls Barkley’s “Crazy” en Katy Perry”s “I Kissed a Girl”, sloeg in onze Lage Landen in als een bom. Zijn “Seven Nation Army’-cover was niet van de radio weg te branden. Hoewel het de voorbije tijd wat stiller was rond de man uit Tours, stond hij vandaag bij ons met zijn nieuwe, erg goeie album ‘Is It You?’. Met nummers als “Walk the Line”, uiteraard “Is It You?” en Cole Porter's “I've Got You Under My Skin” leverde Ben L’Oncle Soul in Peer een bijzondere sfeervolle set af. Ja, de toekomst van de soulmuziek is bij Ben in erg goeie handen.

Ook SUGARAY RAYFORD, de Texaanse reus van net geen twee meter, de sympathieke zanger/songwriter en host van de wekelijkse broadcast “LIVE from THE SUGA SHACK”, moet hier verder niet uitgebreid voorgesteld te worden. Rayford kwam al vroeg helemaal op eigen benen te staan en kende grimmige armoede. Na een verhuis naar San Diego, kwam Sugaray bij de Rhythm & Blues en funkband Urban Gypsys terecht. Een uitstekende leerschool voor de jonge zanger, die in die jaren een geweldige podium presence ontwikkelde. Zijn overstap naar de blues maakte hij met de groep Aunt Kizzy’s Boys, die de regionale awards aaneen wist te rijgen. Rayford’s explosieve optredens tijdens het Moulin Blues Festival 2014 en zijn optreden in hetzelfde jaar als gast van move2blues in de nu uitgedoofde MOD in Hasselt, zijn velen bijgebleven. Anderen zullen zich SRR misschien ook herinneren als één van de leadzangers van The Mannish Boys waarmee hij in 2012 het album ‘Double Dynamite’ opnam, dat in 2013 tijdens de Blues Music Awards uitgeroepen werd als “Best Traditional Blues Album”. Zijn 2022-album, dat over gelijkheid en tolerantie gaat, kreeg de titel ‘In Too Deep’. Sugaray deed in de voorbije twee weken al 15 shows en de 16de in Peer was zijn laatste van zijn Europese toer. Hij wou (ik citeer) nog één keer de “boobies” zien “wiggeling” én dat iedereen zou dansen en “get funky”. Dat lukte hem bijna stante pede met een ferme portie Soul, Funk en Blues, heel wat zweet en met nummers als: “Who Is He”, Take Me Back”, Ashes to Ashes”, “Big Legs”, “No Limit to My Love”, “Gonna Lift You Up” en “Don’t Regret a Mile”. Wat een energie, wat een show!

Al veertig (40) jaar al draaien Mike Scott en Co als THE WATERBOYS mee op het hoogste niveau. Pop rock, Celtic rock of Folk rock… wat ze brengen, het doet er allemaal niet toe. Hun geweldige melodieën slaan letterlijk bij iedereen aan. Herinner je “The Whole of The Moon” “Fisherman’s Blues”, ”A Girl Called Johnny”, “A Man Is In Love” of “And a Bang on The Ear”… en je beseft meteen, waarom het normaal is dat je niet minder dan negen verzamelalbums vindt van deze Schotse band, die in de loop van de jaren zowat elke muzikant als lid gehad heeft, die er in Schotland te vinden was. Van Tom Jones tot The War on Drugs, van Prine tot Rod Stewart, van Fiona Apple tot Ellie Goulding… allemaal namen ze covers op van de songs van deze nog lang niet uitgebluste Schotten. De passage op Blues Peer ‘23 van frontman Mike Scott, “Brother” Paul Brown, Angus Ralston, Eamon Ferris & James Hallawell was ook onvergetelijk! En dat er buiten de hierboven genoemde songs, nog méér goeds door de tent rolde, was vanzelfsprekend. Ben er zeker van, dat er bij velen nu nog de melodie van “The Whole of the Moon” in hun hoofd hangt: “TOO FAR, TOO SOON, YOU SAW (misschien in Peer?) THE WHOLE OF THE MOON…” .  

ROOTSTIME OPINION BLUES PEER ’23, ZONDAG 28 mei: “Met namen als de beklijvende eenzaat, MALVIN MOSKALEZ feat. Steven De Bruyn, een herboren DOGHOUSE SAM & HIS MAGNATONES en de excentrieke busker CAM COLE, zat de sfeer er al snel en erg vroeg in. Met daarna de BRIAN TEMPLETON BLUES BAND, ERIC STECKEL, ROBERT JON & THE WRECK en het superieure DEVON ALLMAN PROJECT, werd er nog een versnelling hoger geschakeld en pompte de Rock en Blues de adrenaline bij velen de oren uit. Met in de grote finale BEN L’ONCLE SOUL, SUGARRAY RAYFORD en de tijdloze WATERBOYS werd deze 2de editie-nieuwe stijl, met verve een uitgebalanceerde, gevarieerde “TOP EDITIE with a lot of BLUES”. JA, in Peer was er ook een EXTREME muzikaal weekend!...”.